Διατροφή για το ουρικό οξύ
Πρότυπη Διατροφή για τη μείωση του Ουρικού Οξέως.
Να περιορίζεται και να αποφεύγεται η συχνή κατανάλωση των: Αυγά ψαριών, χαβιάρι και ταραμοσαλάτα, ρέγγες, πέστροφες και λιπαρών ψαριών, που γενικώς κάνουν καλό στην υγεία, λόγω και των ω-3 λιπαρών. Συνεπώς αραιά και πού πρέπει να τα καταναλώνουμε.
Ακόμη να αποφεύγονται σαρδέλες, μαρίδα, σκουμπρί, κολιός, σολωμός, μπακαλιάρος, τα μύδια, καλαμάρι, χταπόδι, σουπιά.
Από κρέατα να αποφεύγονται: σκουρόχρωμο κρέας κυρίως μικρών ζώων (αρνάκι, κατσικάκι, μοσχαράκι, μπούτια κοτόπουλου και γαλοπούλας, πέτσες, ξύγκια και ζελέ αρθρώσεων, γενικά το κυνήγι, η διαδικασία να μασουλάμε κελύφη και να γλείφουμε κόκκαλα και αρθρώσεις, τα εντόσθια και το κοκορέτσι, συκώτι-ριά, νεφρά και καρδιά), πολύ σάλτσα βρασμένη από κρέας, ζωμοί και κύβοι κρέατος, τα καπνιστά αλλαντικά και κρέατα.
Ακόμη: η μπύρα και η μαγιά συγκεκριμένα, η συχνή πόση αλκοόλ και η υπερβολή στα μπαχαρικά και καρυκεύματα, επίσης η υπερκατανάλωση ζάχαρης και φρουκτόζης σε ροφήματα και γλυκά φαίνεται από νεότερες έρευνες του Χάρβαντ πως αυξάνουν το ουρικό οξύ. Τέλος, να περιορίζεται η μεγάλη κατανάλωση πολύχρωμων λαχανικών και τροφίμων/πορτοκαλο-κιτρινο-κόκκινα, π.χ. καλαμπόκι-σπανάκι(υποκίτρινο), ιταλικά χόρτα, πολύ τομάτα, πιπεριές πολύχρωμες, σολωμός… κ.α.)
ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΕΞΗΣ:
- Η παχυσαρκία και γενικώς η πολυφαγία. Χρειάζεται δίαιτα αδυνατίσματος σε παχύσαρκους. Η παχυσαρκία αποτελεί προδιαθεσικό παράγοντα για υποτροπές κρίσης ουρικής αρθρίτιδας.
- Βλάπτει η αφυδάτωση. Χρειάζονται πολλά νερά. Περίπου 2,5-4 λίτρα νερού την ημέρα.
- Βλάπτει η καταπόνηση. Χρειάζεται αποφυγή βαδίσματος όταν υπάρχουν κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας. Όμως, η άσκηση και η έντονη εφίδρωση βοηθούν στην αποβολή ουρικού οξέος.
- Βλάπτει η κατανάλωση αλκοολικών ποτών και μπαχαρικών.
- Βλάπτει ακόμη και το απότομο αδυνάτισμα ειδικά χωρίς αντίστοιχη λήψη επαρκούς ποσότητας υγρών.
Να προτιμάται και να υιοθετείται η κατανάλωση των: Το ρύζι-ζυμαρικά-πατάτες-ρίζες-ψωμί ζυμωτό με προζύμι-τα παξιμάδια-οι ελιές-το ελαιόλαδο-το τυρί (όχι πολύ φέτα και λιπαρά τυριά), ο ελληνικός καφές, το τσάι, το χαμομήλι, το ρόφημα κακάο, τα φρούτα και οι φυσικοί χυμοί φρούτων(όχι συχνά), τα λαδερά μας φαγητά, όλα τα λαχανικά με προτίμηση τα πράσινα και τα χόρτα οπωσδήποτε, η άσπορη ντομάτα (όχι σε μεγάλη ποσότητα). Ακόμη τα όσπρια, τα μανιτάρια, τα μεγάλα ψάρια, ο άπαχος κιμάς, το στήθος κοτόπουλου, η πάπια , το καθαρό λευκό άπαχο ψαχνό του χοιρινού, τα εντελώς άπαχα ή/και ημίπαχα γαλακτοκομικά, οι ωμοί-ανάλατοι ξηροί καρποί (προσοχή στα φλούδια και όχι πολλά αμύγδαλα), τα αυγά, το υπερβολικό νερό.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι το ουρικό οξύ, όπως προκύπτει επηρεάζεται από πολλούς διατροφικούς παράγοντες και καταστάσεις, επομένως λοιπόν χρειάζεται λογική γνώση και μέτρο σε όλα τα επίπεδα διατροφικής μας συμπεριφοράς, ώστε χωρίς υπερβολές και λανθασμένες απόψεις να πορευτεί με υγεία και ορθή διαχείριση το άτομο με ουρικό οξύ, ένα πολυσπούδαστο και φλέγον ιατρικό θέμα.
